![mail[5]](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/118/247/086_800x600.jpg?r=0)
06.04.12 - 07.04.12 St. Quentin ... naar huis!
Door: Annelies
Blijf op de hoogte en volg Annelies
08 April 2012 | Frankrijk, Joncourt
06.04.12 Rue-des-Vignes – Joncourt
Na een ontbijt van verse broodjes van de bakker om de hoek en door de gastvrouw eigengemaakte jam, genuttigd met de Belgische pedalleur, maken we ons klaar voor vertrek. Onze gastvrouw pakt voor ieder van ons een ‘pain au chocolat’ in en wil ons uitzwaaien, maar gaat toch eerst haar ‘manteau’ halen, want het heeft vannacht gevroren. Madame roept ons een ‘bon courage’ na en al snel zijn we het dorp uit. Het is een agrarisch gebied en we komen veel slecht onderhouden huizen tegen. De mensen hier leven zeker niet in luxe.
Sjef en ik hebben met elkaar overlegd vanmiddag te beslissen hoe ver we gaan.
Het gaat lekker; we hebben allebei ons ritme gevonden. Misschien kunnen we vandaag tot in Compiegne komen, daar zijn de meeste overnachtingsadressen.
Vandaag bevat het traject de nodige klimmetjes, de hoogste top ligt bij Joncourt.
Sjef zet, op dringend verzoek van mij, eindelijk onderweg voor het eerst zijn helm op. We hebben verder de afspraak dat ieder in eigen tempo de hellingen neemt. Sjef gaat voorop.
De weg is niet egaal. Het is hard werken op de fiets, maar het lijkt ons wat minder kruim te kosten. Eenmaal het hoogtepunt bereikt, is het vooruitzicht van de afdaling prettig.
Het gaat hard naar beneden, ik verlies Sjef uit het oog.
Plotseling, in een bocht en met een vaart van zo’n 60 kilometer, krijg ik door een hobbel en een bobbel in de weg met een zogenaamde speedwobble te maken. Mijn fiets slingert heel heftig van links naar rechts en ik besef dat er iets ongewenst gaat gebeuren. Ik kan echter niet corrigeren.
Na even weg geweest te zijn (weet absoluut niet dat en hoe ik gevallen ben) ben ik weer bij de wereld en tref mezelf aan in de berm naast de weg. Een man en vrouw zijn daar en ambulance en politie worden gebeld. Sjef staat onder aan de afdaling enige tijd te wachten en vindt intussen dat ik toch wel lang wegblijf en als een vrouw hem komt tegemoet rijden met het bericht dat er een ‘accident’ heeft plaatsgevonden met ‘un vélo’ is het voor Sjef duidelijk.
Och arm, moet hij weer terug de helling op!
Intussen wil ik overeind komen, maar sommeert de vrouw mij om te blijven zitten. Ik ben versuft, maar ben blij als ik Sjef in de verte zie aankomen. Als teken van leven zwaai ik naar hem.
De ambulance neemt me mee naar het ziekenhuis in St. Quentin en Sjef wacht de politie af, die hem later, nadat de fietsen en onze bagage zijn opgehaald, naar het ziekenhuis brengt.
Wat hebben wij in Nederland goede zorg! Dit is bepaald niet het geval hier. Ik word niet onderzocht en ik moet aangeven ‘waar het pijn doet’. Er worden foto’s gemaakt op de radiologie, waaruit blijkt dat ik een breuk heb in mijn rechter schouder. Mijn linker pols is ernstig gekneusd, zo vertelt een arts later. Mijn wonden in gezicht, op heup en knieën worden gereinigd en afgeplakt en mijn schouder wordt in een mitella gepakt. Al klaar!
We moeten gaan, want er is een volgend spoedgeval. Een briefje voor de apotheek en de foto’s krijgen we mee. ‘Over 3 weken terugkomen’, zegt de arts, maar ik vertel hem dat we terug naar Nederland gaan. We hebben geen keus; de verwondingen zijn dermate, dat we de tocht niet kunnen voortzetten.
We vragen een taxi te bestellen. De chauffeur brengt ons naar het bedrijf, waar onze fietsen en bagage zijn heengebracht. De bagage opgepikt, brengt hij ons op verzoek naar een hotel. Hij zet ons en de bagage af en vertrekt. Het verbaast ons zeer, als we ontdekken dat het hotel tot 17.30 uur gesloten is, terwijl het 15.00 uur is. Hoe kan het zijn dat de chauffeur ons in deze omstandigheden hierheen brengt en ons achterlaat. Ik kan niets en heb veel pijn. Sjef gaat op onderzoek uit in de omgeving, terwijl ik achterblijf bij de bagage. Hij komt uiteindelijk terug en is niet verder gekomen. Woedend is hij.
Ik stel voor op pad te gaan, want mijn Frans is 'iets' beter. Hopelijk werpt dat vruchten af. Ik loop een autosalon binnen en word niet teleurgesteld. Meteen wordt een adres gezocht en gevonden. De man biedt aan ons met de auto weg te brengen en we zijn hem erg dankbaar.
Sjef heeft intussen niet stilgezeten en heeft met Remco, zijn zoon, kunnen afspreken, dat hij en Saskia ons en de fietsen morgen komen ophalen. Wat fijn, dat dit zo vanzelfsprekend is.
Een eenvoudig hotel, met een vriendelijke dame aan de balie, die haar privé gsm nummer achterlaat voor het geval in de nacht een dokter nodig is, wordt ons overnachtingsadres. Eten gaat niet, want mijn lip is aan de binnenkant helemaal kapot; mijn tanden hebben er een afdruk achtergelaten. Sjef voert me water en moet me met álles helpen. De dokter is niet nodig, maar de nacht is slecht. De paracetamol is op.
07.04.12 St. Quentin - terug naar huis
Remco en Saskia arriveren heel op tijd en dat is maar goed ook, want intussen heeft een telefoontje naar het bedrijf, waar onze fietsen staan, geleerd, dat ze eigenlijk op zaterdag gesloten zijn. De man geeft aan uiterlijk tot 10.30 uur aanwezig te zijn.
We zijn mooi op tijd, pikken de fietsen op en vertrekken richting Nederland.
Omdat ik veel last heb van mijn pols en niet kan geloven dat het slechts gekneusd is en daarbij het feit, dat ik eigenlijk niet onderzocht ben en toch flink wat pijn heb, besluiten we naar het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg te rijden.
We hebben een voorspoedige reis en komen kort na de middag aan in het ziekenhuis. Bij melding bij de Eerste Hulp kom ik de vrouw van oud-collega Jan tegen. Hoe plezierig kan dat zijn. Ria, bedankt voor je eerste opvang!
Een traumaonderzoek is gerechtvaardigd, vindt men, na het verhaal gehoord te hebben.
De röntgenfoto’s uit Frankrijk zijn ouderwets, zo zeggen de verpleegkundigen:‘Oh, dat kennen wij hier al lang niet meer’, zo is hun reactie. Een grondig onderzoek, opnieuw foto’s, maar nu uitgebreider dan in Frankrijk, maken duidelijk dat ik, in plaats van een schouderbreuk een breuk in de kop van de rechter bovenarm heb en toch ook een breuk in het polsgewricht van de linkerhand. De breuk loopt gecompliceerd en een operatie zal nodig zijn. Dinsdag ben ik aan de beurt. Moet om 08.00 uur binnen zijn.
Ik ben dus de komende weken behoorlijk onthand en Sjef heeft en krijgt het druk met mij.
Niet leuk, maar wat zijn we blij dat we het onderzoek hier ‘dunnetjes hebben overgedaan’.
Hiermee is dus een niet gewild en abrupt einde gekomen aan de tocht, maar we beseffen allebei dat ik ontzettend veel ‘geluk’ heb gehad. Mijn helmpje, nu niet meer bruikbaar, heeft zijn dienst bewezen! Met verwijzing naar een eerder verslag, zegt Sjef opnieuw en terecht: ‘Het is maar goed dat je een helmpje op had’. Deze keer wordt het in alle ernst uitgesproken.
Goede Vrijdag 2012 is voor ons niet echt goed te noemen.
Mijn droom komt voorlopig niet uit. Wie weet wat de toekomst gaat brengen!
Zoals menigeen zegt: Santiago loopt niet weg.
Na een ontbijt van verse broodjes van de bakker om de hoek en door de gastvrouw eigengemaakte jam, genuttigd met de Belgische pedalleur, maken we ons klaar voor vertrek. Onze gastvrouw pakt voor ieder van ons een ‘pain au chocolat’ in en wil ons uitzwaaien, maar gaat toch eerst haar ‘manteau’ halen, want het heeft vannacht gevroren. Madame roept ons een ‘bon courage’ na en al snel zijn we het dorp uit. Het is een agrarisch gebied en we komen veel slecht onderhouden huizen tegen. De mensen hier leven zeker niet in luxe.
Sjef en ik hebben met elkaar overlegd vanmiddag te beslissen hoe ver we gaan.
Het gaat lekker; we hebben allebei ons ritme gevonden. Misschien kunnen we vandaag tot in Compiegne komen, daar zijn de meeste overnachtingsadressen.
Vandaag bevat het traject de nodige klimmetjes, de hoogste top ligt bij Joncourt.
Sjef zet, op dringend verzoek van mij, eindelijk onderweg voor het eerst zijn helm op. We hebben verder de afspraak dat ieder in eigen tempo de hellingen neemt. Sjef gaat voorop.
De weg is niet egaal. Het is hard werken op de fiets, maar het lijkt ons wat minder kruim te kosten. Eenmaal het hoogtepunt bereikt, is het vooruitzicht van de afdaling prettig.
Het gaat hard naar beneden, ik verlies Sjef uit het oog.
Plotseling, in een bocht en met een vaart van zo’n 60 kilometer, krijg ik door een hobbel en een bobbel in de weg met een zogenaamde speedwobble te maken. Mijn fiets slingert heel heftig van links naar rechts en ik besef dat er iets ongewenst gaat gebeuren. Ik kan echter niet corrigeren.
Na even weg geweest te zijn (weet absoluut niet dat en hoe ik gevallen ben) ben ik weer bij de wereld en tref mezelf aan in de berm naast de weg. Een man en vrouw zijn daar en ambulance en politie worden gebeld. Sjef staat onder aan de afdaling enige tijd te wachten en vindt intussen dat ik toch wel lang wegblijf en als een vrouw hem komt tegemoet rijden met het bericht dat er een ‘accident’ heeft plaatsgevonden met ‘un vélo’ is het voor Sjef duidelijk.
Och arm, moet hij weer terug de helling op!
Intussen wil ik overeind komen, maar sommeert de vrouw mij om te blijven zitten. Ik ben versuft, maar ben blij als ik Sjef in de verte zie aankomen. Als teken van leven zwaai ik naar hem.
De ambulance neemt me mee naar het ziekenhuis in St. Quentin en Sjef wacht de politie af, die hem later, nadat de fietsen en onze bagage zijn opgehaald, naar het ziekenhuis brengt.
Wat hebben wij in Nederland goede zorg! Dit is bepaald niet het geval hier. Ik word niet onderzocht en ik moet aangeven ‘waar het pijn doet’. Er worden foto’s gemaakt op de radiologie, waaruit blijkt dat ik een breuk heb in mijn rechter schouder. Mijn linker pols is ernstig gekneusd, zo vertelt een arts later. Mijn wonden in gezicht, op heup en knieën worden gereinigd en afgeplakt en mijn schouder wordt in een mitella gepakt. Al klaar!
We moeten gaan, want er is een volgend spoedgeval. Een briefje voor de apotheek en de foto’s krijgen we mee. ‘Over 3 weken terugkomen’, zegt de arts, maar ik vertel hem dat we terug naar Nederland gaan. We hebben geen keus; de verwondingen zijn dermate, dat we de tocht niet kunnen voortzetten.
We vragen een taxi te bestellen. De chauffeur brengt ons naar het bedrijf, waar onze fietsen en bagage zijn heengebracht. De bagage opgepikt, brengt hij ons op verzoek naar een hotel. Hij zet ons en de bagage af en vertrekt. Het verbaast ons zeer, als we ontdekken dat het hotel tot 17.30 uur gesloten is, terwijl het 15.00 uur is. Hoe kan het zijn dat de chauffeur ons in deze omstandigheden hierheen brengt en ons achterlaat. Ik kan niets en heb veel pijn. Sjef gaat op onderzoek uit in de omgeving, terwijl ik achterblijf bij de bagage. Hij komt uiteindelijk terug en is niet verder gekomen. Woedend is hij.
Ik stel voor op pad te gaan, want mijn Frans is 'iets' beter. Hopelijk werpt dat vruchten af. Ik loop een autosalon binnen en word niet teleurgesteld. Meteen wordt een adres gezocht en gevonden. De man biedt aan ons met de auto weg te brengen en we zijn hem erg dankbaar.
Sjef heeft intussen niet stilgezeten en heeft met Remco, zijn zoon, kunnen afspreken, dat hij en Saskia ons en de fietsen morgen komen ophalen. Wat fijn, dat dit zo vanzelfsprekend is.
Een eenvoudig hotel, met een vriendelijke dame aan de balie, die haar privé gsm nummer achterlaat voor het geval in de nacht een dokter nodig is, wordt ons overnachtingsadres. Eten gaat niet, want mijn lip is aan de binnenkant helemaal kapot; mijn tanden hebben er een afdruk achtergelaten. Sjef voert me water en moet me met álles helpen. De dokter is niet nodig, maar de nacht is slecht. De paracetamol is op.
07.04.12 St. Quentin - terug naar huis
Remco en Saskia arriveren heel op tijd en dat is maar goed ook, want intussen heeft een telefoontje naar het bedrijf, waar onze fietsen staan, geleerd, dat ze eigenlijk op zaterdag gesloten zijn. De man geeft aan uiterlijk tot 10.30 uur aanwezig te zijn.
We zijn mooi op tijd, pikken de fietsen op en vertrekken richting Nederland.
Omdat ik veel last heb van mijn pols en niet kan geloven dat het slechts gekneusd is en daarbij het feit, dat ik eigenlijk niet onderzocht ben en toch flink wat pijn heb, besluiten we naar het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg te rijden.
We hebben een voorspoedige reis en komen kort na de middag aan in het ziekenhuis. Bij melding bij de Eerste Hulp kom ik de vrouw van oud-collega Jan tegen. Hoe plezierig kan dat zijn. Ria, bedankt voor je eerste opvang!
Een traumaonderzoek is gerechtvaardigd, vindt men, na het verhaal gehoord te hebben.
De röntgenfoto’s uit Frankrijk zijn ouderwets, zo zeggen de verpleegkundigen:‘Oh, dat kennen wij hier al lang niet meer’, zo is hun reactie. Een grondig onderzoek, opnieuw foto’s, maar nu uitgebreider dan in Frankrijk, maken duidelijk dat ik, in plaats van een schouderbreuk een breuk in de kop van de rechter bovenarm heb en toch ook een breuk in het polsgewricht van de linkerhand. De breuk loopt gecompliceerd en een operatie zal nodig zijn. Dinsdag ben ik aan de beurt. Moet om 08.00 uur binnen zijn.
Ik ben dus de komende weken behoorlijk onthand en Sjef heeft en krijgt het druk met mij.
Niet leuk, maar wat zijn we blij dat we het onderzoek hier ‘dunnetjes hebben overgedaan’.
Hiermee is dus een niet gewild en abrupt einde gekomen aan de tocht, maar we beseffen allebei dat ik ontzettend veel ‘geluk’ heb gehad. Mijn helmpje, nu niet meer bruikbaar, heeft zijn dienst bewezen! Met verwijzing naar een eerder verslag, zegt Sjef opnieuw en terecht: ‘Het is maar goed dat je een helmpje op had’. Deze keer wordt het in alle ernst uitgesproken.
Goede Vrijdag 2012 is voor ons niet echt goed te noemen.
Mijn droom komt voorlopig niet uit. Wie weet wat de toekomst gaat brengen!
Zoals menigeen zegt: Santiago loopt niet weg.
-
08 April 2012 - 18:42
Bon:
Goh mams, wat ziet dat er dan toch erg uit he!!! En wat goed dat jullie naar t Eliasabeth zijn gegaan. Nu maar eens even rustig aan en heel erg goed luisteren naar Sjef, vooral niet eigenwijs zijn ;). We denken aan jullie, ik zie je dinsdag. Sterkte met de pijn en veel liefs van ons beidjes voor jullie. Dikke X -
08 April 2012 - 19:23
Cindy:
Lieve allebei.
Wat erg dat jullie avontuur zo moest aflopen. Wat een schrik ook.
Heel veel sterkte met de operatie en het herstel, Annelies. En Sjef.. je bent vast een top verpleger.
Liefs,
Cindy. -
08 April 2012 - 19:32
Loes:
Hoi Annelies,
Wat een enorme pech zeg, je had je er zo op verheugd en nu dit. In ieder geval heel veel sterkte de komende tijd.
Groetjes -
08 April 2012 - 19:58
Joke En Leen.:
Wat vervelend dat het zo moet eindigen.
Veel sterkte voor jullie beide. -
08 April 2012 - 20:50
Jan:
Hoi Sjef en Annelies,
Als je pech hebt, als het tegen zit, dan kunnen dingen plots een heel andere wending krijgen. Ik kan met jou de ervaring delen dat ik een fietshelm kapot gevallen ben ( dat kan ook al met 30 km per uur ), gelukkig met minder breuken, maar schaafwonden, die ik wel veel had, kunnen je ook veel negatief plezier opleveren. Van Ria natuurlijk uitgebreid het verhaal gehoord. Ik wens jullie alle sterkte tijdens de revalidatie, dat komt allemaal wel goed. En laat je niet uit de weg slaan, gewoon nieuwe plannen maken, je hebt er de tijd voor. Bon courage.
Jan -
08 April 2012 - 21:07
Marja:
Eerste paasdag, ik zal eens wat reisverslagen lezen van Annelies. Wat een abrupt en voortijdig einde van jullie reis! Ik schrik ervan. Heel veel sterkte dinsdag en ik zal aan je denken. -
08 April 2012 - 21:40
Lisbeth:
Gossie wat een pech zeg! Na een vreselijke drukke Paasdag denk ik even kijken of er
nieuws is maar dit was natuurlijk niet de bedoeling. Wens je alvast sterkte en bel je gauw. -
08 April 2012 - 22:21
Dick En Lenie:
Lieve schatten, we hoorden van Remco en Saskia al van je nare ervaringen.De schrik zit er zeker wel in nu?
We wensen jouw een voorspoedige operatie en herstel,en Sjef heel veel sterkte met de verzorging van Annelies. -
09 April 2012 - 00:19
Marijke, Australia.:
Lieve " reizigers"""
We probeerden de 5de jullie verslag te lezen tot we "nu vanmorgen" NAAR HUIS
lazen. Wat een schrik zeg.
We wensen je beterschap en denken dinsdag aan je.
Onze complimenten voor het geweldig gescheven bericht, alsof we er zelf bij waren.
Voor jullie beiden, geluk voor de toekomst.
Santiago loopt niet weg.
Lieve groetjes, Peter, Marijke en Taco. -
09 April 2012 - 00:23
Dit Verwacht Je Niet:
Jeetje da's schrikken, en die foto's erbij ooohhh, wat een val is dat geweest.
Dit verwacht je echt niet als je je verslag aan het lezen bent, zelfs de koptekst dringt niet door totdat je het verhaal hebt gelezen. Tijdens het lezen had ik zoiets van "WAATT, HE?"
Och meisje toch...
Alles komt goed!
Veel liefs,
En sterkte, jullie beiden,
Helene en maurice -
09 April 2012 - 01:38
Jules:
Ach tanteke toch ! En zeker die foto met een rietje boven dat bord.... Hou je taai !
Lieve groet van Harrie & Riet, Iris, Vic & Jules. -
09 April 2012 - 08:45
Olga:
Lieve tante Annelies,
Bij het openen van de mail dacht ik: ha leuk weer een verslag , tijdens het lezen sloeg dat gevoel om in ongerustheid en medeleven. Wat een ontzettend vervelend einde van jullie tocht.
Goed dat jullie op de terugreis nog langs het ziekenhuis zijn gegaan.
We zullen dinsdag aan je denken en hopen dat de pijn snel wat minder zal zijn.
Heel veel liefs en beterschap,
Charel,Olga Niek en Martijn -
09 April 2012 - 09:21
Paul :
Lieve Annelies en Sjef! Allereerst fijn dat jullie weer in Nederland zijn voor de nodige zorg.
En wat ontzettend jammer! We waren juist helemaal betrokkem bij jullie stoere avontuur.!!
We denken aan jullie, zoenen Moudi en Paul -
09 April 2012 - 09:24
Saskia:
Wow, dat is even schrikken Annelies en Sjef. Zo'n abrupt einde aan deze mooie reis. Annelies, doe het rustig aan en ik mail je snel weer. Sterkte dinsdag. Liefs, Sas -
09 April 2012 - 10:24
Erwin:
Wat jammer, Annelies, dat het zo gelopen is. Echt heel vervelend! Maar jouw gezondheid is natuurlijk het allerbelangrijkste. Ik wens jou ongelooflijk veel sterkte en beterschap! Ik hoop van harte dat het snel beter met je gaat.
Liefs, Erwin -
09 April 2012 - 10:25
Jan Kroeze:
Reizen kan heel leuk zijn, zonder dit soort onhebbelijkheden. Hoop dat je snel zonder pijn zal zijn en dat de genezing na OP voorspoedig verloopt.
Ben zelf net terug van off road in Marokko waar mijn GS op mijn rechter voet is gevallen dus ook morgen naar de dokter. Veel sterkte en groeten aan Sjef.
Elly en Jan Kroeze -
09 April 2012 - 14:31
Thea.:
Lieve Annelies.
Met veel plezier je reisverslagen gelezen,totdat ik de laatste las.
Toen was het plezier eraf en was het echt schrikken van je verhaal en de foto's.
Heel veel sterkte dinsdag en het zal zeker een goede afloop hebben,maar dit was niet de bedoeling.Wat ontzettend vervelend en jammer.
Ik wens je toch alle goeds.
Liefs Thea. -
09 April 2012 - 16:14
Leen En Theo:
Hallo Annelies,
We hebben met belangstelling jullie reis gevolgd en keken telkens uit naar je volgende verslag. Helaas bracht dit laatste geen zo'n goed nieuws... Hopelijk betekent dit enkel een voorlopig uitstel van de reis waar je zo naar toegeleefd hebt. We wensen je een spoedig herstel toe en hou de moed erin!
Hartelijke groeten aan jullie beiden,
Leen en Theo -
09 April 2012 - 18:52
Hanneke:
Ja, gezellig dacht ik net, nadat ik de paasdagen geen mail had gelezen..bericht van Annelies en Sjef. Kijk elke dag hoe de wind staat in België en Frankrijk en of het droog is en dan ineens: "Naar huis"... foto's van een gehavende snoet, Lieske in de berm...NEE TOCH!! Inderdaad, je bent er goed vanaf gekomen, maar wat een giga teleurstelling na zo'n degelijke voorbereiding en Het Grote Verheugen op zo'n samenzijn en uitdaging. Nu telt alleen je herstel. Laat je in de watten leggen en je zult zien dat je, dank zij je goede conditie ("is die mevrouw écht 60?) gauw weer de oude bent! Sterkte en een dikke zoen van een fietsenthousiast..... -
09 April 2012 - 19:56
Wim De Jong:
Hallo Annelies en Sjef,
Op Paaszaterdag terugkerend uit de Dordogne na drie weken vakantie, onderweg tussen
Parijs en Lille, zei ik tegen Mariet : hier ergens moeten Sjef en Annelies op hun fiets rond-
zwerven op hun tocht naar Santiago!
Mijn mailbox leegmakend, moet ik lezen, dat jullie tocht een onverwacht en treurig einde
heeft gekregen. Jammer, jammer, jammer!!!
Maar laten jullie je niet op je kop zitten, je krijgt een tweede kans en zult die ongetwijfeld
nemen om die onvergetelijke tocht naar Santiago te ondernemen!
Heel veel groeten, liefs en sterkte,
Wim en Mariet -
09 April 2012 - 20:03
Gels En Ward:
Potverdorie An dat is schrikken wat een waardeloos gedoe!! En wat moet Sjef geschrokken zijn?!
Morgen dus onder het mes maar gelukkig wel op Nl bodem en,....een goed ziekenhuis!
Ach wat zullen jullie gebaald hebben, en ja gelukkig is het goed afgelopen. Ik begrijp dat je ook even buitenwesten bent geweest? Geen hoofdledsel hoofdpijn of anders?
Ik bel je snel want begrijp nu ( na sms-je) dat je morgen niet bereikbaar zal zijn. Dikke knuffel en tot snel gauw etc enz. Ward is morgen met mij mee dus niet op het EZ. Als je er woensdag nog bent komt hij even aan. Heel veel sterkte morgen. LiefsXXXX -
09 April 2012 - 20:23
René Ten Klooster:
Ai, wat een naar bericht en afschuwelijk die foto's. Heel sneu voor jullie dat de (droom)reis, voor dit moment, afgebroken moest worden. Annelies wat moet jij hard tegen het wegdek zijn gesmakt. Hopelijk krijg je nu pijnstillers die helpen. Sterkte morgen met de operatie en wij hopen dat je voorspoedig herstelt. Ongetwijfeld ben je voor de nazorg bij Sjef in goede handen. Ontvang allebei een dikke knuffel van ons.
Marie-Louise en René -
10 April 2012 - 09:36
Annie Verhoeckx:
Annelies wat jammer dat je dat overkomen is , maar je heb toch nog veel geluk gehad.
Ik vind het dalen met de fiets ook verschikkelijk eng ,denk dan ook als er nu eens wat gebeurd .
omdat je met zo'n snelheid naar beneden gaat , ik wens je ook beterschap ,dat zal nog wel even duren voor alles weer in orde is ,jammer dat jij en Sjef dit niet heb kunnen afmaken ,veel sterkte
Groetjes Annie -
10 April 2012 - 12:20
Jelle Vera IrisThijs:
Sterkte en beterschap! -
10 April 2012 - 13:48
LUDO:
Jammer dat het zo moet eindigen. Maar zoals ik kan lezen heb je toch noch veel geluk gehad.
Zorg maar eerst dat ge goed geneest, en span die jef dan maar eens goed in.
groetjes aan allebei Ludo -
11 April 2012 - 10:50
Laurien:
Lieve Sjef en Annelies,
Geschrokken lees ik jullie bericht... Wat een pech zeg! Echt heel jammer dat jullie de toch nu niet kunnen afmaken. Maar veel belangrijker is om te genezen en bij te komen! Heel veel sterkte en beterschap.
Een dikke kus, Laurien -
11 April 2012 - 19:44
Carine Teunkens:
Maar Annelies en Sjef toch, wat een tegenslag. Maar ergens ook heel veel geluk want je hebt blijkbaar een goede beschermengel. Wat niet wegneemt dat je toch met serieuze breuken zit. Lijkt me heel vervelend! Zorg daarom maar eerst dat je goed hersteld bent en dan kunnen jullie nieuwe plannen maken. Santiago loopt niet weg!
Weet dat we aan jullie denken en we wensen Annelies heel veel sterkte toe en Sjef natuurlijk ook!
Zorg goed voor elkaar!
Vele groeten en dikke knuffel,
Jef & Carine -
11 April 2012 - 20:21
Joke En Hans Schot:
Lieve Annelies, Geschrokken van jou relaas en het abrupt eindigen van jullie vakantie door dit
vervelende ongeval, maar volgens mij heb je toch een engeltje op je schouder gehad, zodat erger is voorkomen. Gelukkig goed aangekomen in Ridderkerk en inmiddels weer een beetje opgelapt in het ziekenhuis. Wij wensen je een spoedig herstel toe en laat je lekker door Sjef verwennen. -
11 April 2012 - 20:35
Marijke Hoffmann:
Hi Annelies en Sjef,
Ik ben de nicht van Joke en Marijke Franz en heb van hun over je ongeluk gehoord en omdat ik al jaarenlang op de fiets onderweg ben, vindt ik jouw ongeluk gewoon vreeselijk. Ik kan me denken dat je echt veel pijn had en ik wens jou en ook Sjef het beste.
hartelijke groeten van Marijke
Mijn e-mail adress: mak@hoffmaenner.net -
11 April 2012 - 22:30
Rie-anne :
Lieve Annelies
een ongeluk zit in een klein hoekje... Wat een pech!! Ik wens je een spoedig herstel en hoop dat de pijn snel wat minder wordt. Ik had je dit héél anders toegewenst. Hopelijk wordt dit een uit..stel en lukt het jullie op een ander moment de reis te vervolgen
lieve groetjes Rie-anne -
14 April 2012 - 14:59
Harry Van Schijndel:
Hallo Annelies en Sjef,
Hier even n mailtje van de jongen die naast je lag in het ziekenhuis in Tilburg,met de laptop
hopelijk gaat het al wat beter met je toen we je voor het eerst zagen toen je binnenkwam,met
je armen allebeide in n mitella.
ik hoop dat je snel hersteld en je conditie weer op peil krijgt om de tocht tot n goed eind te
brengen wat je voor ogen had.En dan sjef niet te vergeten die zeer bezorgd om je was toen je werd geopereerd . Het duurde best wel lang ,ik wens jullie allebeide een vlug herstel toe en
laat me eens weten of je de tocht hebt volbracht
Grt Harry van Schijndel
-
15 April 2012 - 23:47
Hélène :
Hallo Annelies,
Ik lees nu pas al je verslagen en kom dus tot ontdekking dat je een flink fietsongeluk gehad hebt. Wat ontzettend jammer dat je je droom vroegtijdig hebt moeten onderbreken. Maar het is nu natuurlijk belangrijker dat je goed hersteld en ik hoop dan ook dat het geneesproces voorspoedig verloopt. Zal wel tijd nodig hebben en ik wens jou en Sjef dan ook het allerbeste en hoop dat deze valse start van je droom een keer een herkansing krijgt.
Voor nu...hou je taai en mogelijk tot ziens, horens
Groetjes
Hélène -
17 April 2012 - 17:04
Jos V:
Beste Annelies en Sjef,
goh, wat een brute pech voor jullie. Eerst lichamelijk maar terug in orde komen en een voorspoedig herstel gewenst voor Annelies. De planning ligt in een klap fors overhoop, dat is ook mentaal incasseren en heroriënteren. Ik wens jullie daar veel sterkte bij. Hopelijk komt er als de wonden weer geheeld zijn, en als jullie dat willen, een vervolg van de geplande tocht.
Alle goeds.
Jos V. -
23 April 2012 - 13:20
Elke:
Maar schattebol toch - ik ben met veel belangstelling je verschillende reisverslagen aan 't lezen, en nu de laatste... ocharme schat, wat 'n avontuur ! Ben blij dat je intussen in je vertrouwde omgeving verzorgd wordt - en ik denk inderdaad al bij al had het nog erger kunnen wezen. Wens je een spoedig en compleet herstel ! 'n Voorzichtig knuffeltje !
Elke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
